Już za chwilę zawodowcy zmierzą się na najsłynniejszych klasykach złożonych w znacznej mierze właśnie z odcinków brukowanych, które są po prostu kwintesencją wiosennego ścigania i celem wielu zawodowców. Wygrać taki wyścig jak Paryż-Roubaix lub Ronde van Vlaanderen to jak załatwić sobie przepustkę na stałe do panteonu sław kolarstwa.
 |
| Kapelmuur z kapliczką na szczycie (fot. www.thechainstay.com) |
Zacznijmy od słynnej Flandryjskiej Piękności, która w moim osobisty rankingu jest najlepszym wiosennym klasykiem. To po prostu arena pojedynku gladiatorów, bo jak inaczej nazwać kolarzy którzy podjeżdżają pod kilkunastoprocentowe wzniesienia po bruku w wyścigowym tempie ? Takie miejsca jak Kapelmuur czy Koppenberg znane są chyba każdemu kibicowi kolarstwa i na samo ich wspomnienie w głowie przetaczają się obrazki z poprzednich edycji. Słynny pojedynek Boonena i Cancellary na stokach Kapelmuur to jeden z najlepszych kolarskich starć w ostatnich latach. Dzięki koszulkom mistrzów swoich krajów ten pamiętny podjazd urósł do rangi międzynarodowej i porażka Boonena mocno zabolała każdego Belga. Sposób w jaki Spartacus odjechał na najsztywniejszym odcinku swojemu rywalowi z ucieczki – czapki z głów.
 |
| Sztywny Koppenberg (fot. JGruber/PezCcyling) |
W głowie mam również obrazki kiedy kolarze podjeżdżający na Koppenberg nie dają rady i się po prostu przewracają jeden po drugim – taka właśnie jest Flandria, niezwykle ciężka ale i niesamowicie widowiskowa.
To nie jest zwykły wyścig, to prawdziwe, 260-kilometrowe, kolarskie święto dla kibiców w Belgii i na całym świecie.
 |
| Częsty widok na Koppenbergu (fot. http://inrng.com) |
Pomimo, iż w tym roku zabraknie na trasie słynnego podjazdu pod Kapelmuur to i tak emocje są gwarantowane. Czy Cancellara znów pokaże swoją brutalną moc, czy może to Sagan wygra swój pierwszy monument ? A może przeszkodzi im, zawsze świetnie jeżdżący po brukach, Tom Boonen ? Wszystko zweryfikują belgijskie bruki, a nam dane to będzie oglądać w niedzielne popołudnie 6.04.2014.
 |
| Tom Boonen na Kapelmuur (fot. www.cyclingnews.com) |
Drugi, przez wielu uważany za jeszcze ważniejszy w kolarskim kalendarzu, wyścig, którego bruki są wizytówką, to oczywiście francuski Paryż-Roubaix, czyli popularne Piekło Północy. Tutaj odcinki brukowane występują w takiej ilości, że na samą myśl boli mnie głowa. W tym roku, a dokładniej 13.04.2014, będzie aż 28 sekcji pokrytych brukiem, w sumie kolarze pokonają 51,1 kilometrów po „kocich łbach”, co będzie stanowiło około 1/5 całego, 257-kilometrowego dystansu. To co dodatkowo potrafi „uatrakcyjnić” wyścig to pogoda, w ostatnich latach było raczej sucho i ciepło, ale jak spadnie deszcz robi się niezwykłe widowiskom, a kolarze urastają do rangi prawdziwych gladiatorów.
 |
| Słynny Lasek Arenberg |
Również ten wyścig ma swoje charakterystyczne miejsca, którymi niewątpliwie są Lasek Arenberg oraz welodrom w Roubaix. We wspomnianym lasku zazwyczaj częściowo rozstrzygają się losy wyścigu, tutaj trzeba jechać z przodu, bo inaczej wzrasta ryzyko uczestniczenia w kraksie (których nota bene w lasku Arenberg jest bardzo dużo). Jak to stwierdził kiedyś Tom Boonen – „w tym miejscu wyścigu się jeszcze nie wygra ale można go już bardzo łatwo przegrać”. Natomiast welodrom w Roubaix to już miejsce mety wyścigu, stary kolarski tor był świadkiem wielu sprinterskich pojedynków i wielu genialnych zwycięstw. Tutaj faworyci są niezmienni, ponownie Fabian Cancellara i Tom Boonen, którzy mają na swoim koncie już wiele statuetek ze słynną kostka brukową. Smaczku dodaje fakt, iż wiele odcinków brukowanych z tego roku pojawi się również na Tour de France, więc tym razem pojawią się na starcie również kolarze celujący w etapówki aby na własnej skórze przekonać się, czym są te mityczne bruki.
 |
| Fabian Cancellara ze statuetką zwycięzcy Paris-Roubaix (fot. wwwcycling-passion.com) |
Przy okazji wyścigu parę rad jak jeździć po bruku, prosto od specjalisty od takiej jazdy Toma Boonena:
- jedziemy raczej bokiem drogi, gdzie często nie ma już bruku, a jak jest to jest nieporównywalnie bardziej łagodny niż na środku drogi
- jeździmy szybko, dzięki czemu rower tak nie skacze, tylko płynnie przeskakuje z kostki na kostkę
- pompujemy zdecydowanie mniej atmosfer w koła żeby zwiększyć komfort
- górny chwyt za kierownicę zmniejszy obciążenie rąk
- przed długą jazdą na bruku zadbaj o mięśnie rąk (koniecznie trzeba je wzmocnić, bo będziesz myślał tylko o tam jak bardzo cię boli ;)
- uważaj na zakrętach, gdyż bruk jest bardzo śliski, a jak jeszcze popada deszcz to robi się prawdziwe lodowisko
Trzeba wspomnieć, że również amatorzy w naszym kraju mogą sprawdzić swoje umiejętności na wyścigach z odcinkami brukowanymi. Na pierwszy plan wysuwa się Piekło Przytoku pod Zieloną Górą, gdzie na 7-kilometrowej rundzie aż 2 kilometry prowadzą po ciężkim bruku, w dodatku jest to podjazd. Taką rundę trzeba pokonać 10 razy – w tempie wyścigowym jest to nie lada wyzwanie dla każdego.
 |
| Fragment ciężkiego bruku Piekła Przytoku (fot. www.sogest.com.pl) |
Drugi wyścig, który przychodzi mi na myśl to Puchar Równicy w Ustorniu, z cyklu Road Maraton, tutaj trzeba pokonać brukowane odcinki zjazdowe i podjazdowe prowadzące na popularną Równicę, na szczęście nie są to bardzo długie sekcje, a kostka jest w miarę równa ale mimo wszystko powodują u amatorów niesmak na twarzy, bo kiedy wszystko się trzęsie – ciężko o uśmiech.
 |
| Fragment kostki w Ustroniu (fot. www.beskidslaski.pl) |
Tak jak pisałem na początku, bruki albo się kocha, albo nienawidzi. Nie wiem jak Wy, ale ja należę do tej drugiej grupy, chociaż z premedytacją i miłą chęcią zasiądę w niedzielę przed relacją z wyścigu i będę się pasjonował każdym kilometrem rywalizacji zawodowców.
I na koniec cytat oddający rzeczywistość ścigania po brukach:
„If you don't have the legs, this is the worst place you could possibly be." - Jo Planckaert
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz